Мерзімді  басылым  тарихын , әсіресе  ұлттық  баспасөз  тарихын , бүгінгі  күн  талабына  сай , ұлттық  мүдде  тұрғысынан  қайта  қарау , төл  тарихымызды  толықтыра  түсері , оларды  тарихи  дерек  көзі  ретінде  пайдалану  бұралаңы  мол  ХХ  ғасырдағы  қазақ  тарихын  тереңірек  зерттеуге  мүмкіндік  берері  анық .  Өйткені  ел  тарихының  жазба  деректер  тобына  жататын  мерзімді  басылымдардың , оның  ішінде , ғасыр  басында  дүниеге  келіп , бірі  қысқа , бірі  ұзақ  өмір  кешкен  биресми , ұлттық  бағыттағы  демократиялық  басылымдардың  ұлт  тарихына  байланысты берер  мәліметтері, жеткізер  деректері  мол .

Ұзақ  жылдар  бойы  қазан  төңкерісіне  дейінгі  ұлттық  басылымдардың  тарихын  зерттеуші , олардың  мазмұндалған  библиографиялық  көрсеткішін  жасап , мәтіндерін  қайта  бастыру  арқылы  бүгінгі  оқырманға  жеткізуші  ғалым  Ү. Субханбердина:  Революциядан  бұрын  қазақ  тілінде      газет , бір  журнал  шыққан . Олар: “ Түркістан  уалаятының  газеті ” (1870-1882 ) , “ Дала  уалаятының  газеті ” (1888-1902) , “ Серке ” (1907) , “ Бірлік  туы ” (1917) , “ Қазақ  газеті ” (1907), “Дала” (жылы  белгісіз ) , “ Қазақстан ” (1911-1913) , “Ешім  даласы ” (1913) , “ Қазақ ” (1913-1918) , “ Айқап ” (1911-1915) , “ Алаш ” (1916-1917) , “ Сарыарқа ” (1917) , “ Ұран ” (1917), “ Үш  жүз ” (1917) , “ Тіршілік ” (1917) ” , — дейді. /22/

Жалпы  ел  тарихында , оның  ішінде  қазақ  баспасөзі  тарихында  өзіндік  орын  алған , аталған  газет – журналдардың  алдыңғы  екеуі  белгілі  мақсатпен  шығарылған , ресми  газеттерге  жатса , қалғандары  ғасыр  басында  сап  түзеп , ұлт  мүддесі  үшін  күреске  шыққан , халқымыздың  аяулы  азаматтарының , озық  ойлы  ұлт  зиялыларының

саналы  іс әрекеттерінің  салдарында  дүниеге  келген  ұлттық  бағыттағы  саяси  басылымдарға  жатады . Алға  қойған  мақсаты  мен  бағыт-бағдарлары , тарихы  мен  тағдырлары  бөлек , сол  бір  топ  басылымдардың  алғаш  жарыққа  шықандары  да , ғасыр  басындағы  өмір  шындығымен  бетпе-бет  кездесіп  опат  болғандары  да “ Серке ” мен “Қазақ  газеті ” болды .

Өркениетті  халықтар  тарихында , олардың  ұлттық  мүддесіне  сай     басылымның  дүниеге  келуі  аса  маңызды  оқиғалар  қатарына  жатады .  Демек , біздің  тарихымыз  үшін  қазақ  тілінде  шыққан  биресми , ұлттық  бағыттағы  басылымның  қай  жылы , қай  күні  жарыққа  шыққандығы  туралы  мәселе , ұлттық  маңызы  бар  принципті  мәселе . Сондықтан , осы  екі  басылымның  дүниеге  келуі  жалпы  ұлттық  көлемдегі  оқиға  ретінде , олардың  тарихына  қатысты  деректерді  жан-жақты  талдауды  қажет  етеді .

Екі  бірдей  ұлттық  басылымның  ғасыр  басында  бірінен  соң  бірінің  жарыққа  шығуының  басты  себептері  біріншіден , француз  зерттеушілері  А. Беннигсен  мен Ш. Лемерсье-Келькежейдің  сөзімен  айтсақ: “ 20 ғасырдың  басында  патшалық  Россияға  деген  жеккөрушілік  бойын  түгелдей  билеп  алған  қазақ  зиялыларының ” /23/  отаршылдық  езгіге  қарсы  күресте , жалпы  ұлт  мүддесі  үшін  күресте , баспасөздің  қажеттігін  терең  сезінуі  болса , екіншіден , бүкіл  империяны  дүрліктірген  бірінші  орыс  революциясының  әсері  еді . Ол  туралы    Серкені   шығарушылардың  бірі , оның  негізгі  авторы  Міржақып  Дулатұлы: “ 1905 жылдан  бері  біздің  қазақ  жұрты  да  басқалардың  дүбіріне  елеңдеп , олардың  ісіне  еліктеп  ұлт  пайдасын  қолға  ала  бастады ” , —  деді  /24/.

Сол  қазақ  жұртының  қолға  алған  ұлт  пайдасының  бірі  газет  шығару  болды . Дегенмен , қазақ  зиялыларының  өз  тілдерінде  бейресми  газет  шығармақ  болған  алғашқы  нақты  әрекеттері  сәтсіз  аяқталды .

Алғашқы  бейресми  газет  шығару  мәселесі , тек 1907 жылы  ғана  мүмкін  болды . Осы  жылдың  көктемінде  “ Қазақ  газеті ” мен “ Серке ” жарық  көрді .

Бұл екі газеттің  де  өмірлерінің тым  қысқа  болуына  байланысты  тарихқа  берер  дерегі  мол  болмағанымен , алғашқы  бейресми  ұлттық  басылым  ретінде  жарық  дүниеге  келгендігін  білдіріп , өздерінің  зорлықпен  тұншықтырылуы  арқылы  болса  да , соңынан  келер  ұлттық  басылымдарға  сабақ  болған “Қазақ” газеті  мен “ Серке ” халық  жадында  қалуға тиіс.

Алғашқы  қазақ  тілінде  шыққан  тұңғыш  газет 1870  жылдың 10    мамырынан  бастап  Ташкентте  шыға  бастаған   “ Түркістан  уалаятының  газеті ”  екендігі  белгілі  болса , қазақтың  бейресми , ұлттық  бағыттағы , бірінші  демократиялық  газеті  қай  газет  екендігі , оның  қай  күні  шыққандығы  әлі  күнге  дейін  толық  анықталған  жоқ . Ол  туралы  Х. Бекхожин:  1906  жылы  ақпанда   “Қазақ  газеті” шықты  — десе  /25/ , зерттеушілер: Қ. Аллаберген , Ж. Нұсқабайұлы , Ф. Оразайлар “Қазақ  газеті”, ол 1907  жылдың  наурыз  айында  жарық  көрді  /26/ — деп , дәл  қай  күні  екендігін  айтпайды . Зерттеуші  Ә. Әбдіманов:  “Серке” — қазақтың  биресми , саяси  бағыттағы  демократиялық  баспасөзінің  тұңғыш  бастау  көзі  ретінде  тарихтан  өз  орнын  алуы  керек  /27/ — десе , француз  тарихшылары  А. Беннигсен , Ш. Лемерсье-Келькежей: “Саяси  және  санаткерлік  қақтығыстардың  дәл  осындай  буырқанған  сәтінде  /28/ — деп , алғашқы  қазақ  газеттерінің  дүниеге  келген  уақытын  суреттей  келе :  1907  жылы  қазақ  баспасөзі   дүниеге келді.  Егер  Әбдірашит  Ибрагимовтың  Санкт-Петербургте  шыққан “Серкесін” есептемесек  ,  онда  1907  жылдың  наурызында  Троицкіде  Андреев  пен  Ишмұхамед  Иманбаев  шығарған “Қазақ  газеті”  жалпы  қазақ  баспасөзінің  қарлығашы  болды  деуге  негіз  бар  /29/ ,  —  дейді .

Ал ,  журналист   Т.  Боранғалиұлы :  “Серке”  мен   “Қазақ  газетінің”   не   бары  бір-бірден  нөмірі  шыққаның  ескерсек ,  1911  жылдың   қарлығаштары  “Қазақстан”  газеті  мен “Айқап”  журналын  ұлттық   баспасөздің   тұңғышы   деуге   хақылымыз ”   /30/- деп   , ол   екеуін   де   газет   қатарынан   мүлдем   шығарып   тастайды .

Бұған   айтарымыз ,  біріншіден ,  белгілі   бір   мерзімде   шығып   тұрмағанымен ,  ол   екеуінің  де   көп   тиражбен   тасқа   басылып   шығып ,  көпшілікке   таралғаны   тарихи   факт .  Сондықтан ,  оларды   газет   емес   деп   ешкім   айта   алмайды .  Демек ,  қазақтың   тұңғыш   ұлттық   газеті   осы   екеуінің   біреуі .  Екіншіден ,  баспасөздің   маңызы   оның   шыққан   санымен   өлшенбейді ,  ұлтқа   сіңірген   еңбегімен ,  ал   уақыт   контексінде   қарасақ ,  бодандыққа   қарсы ,  ұлт   тәуелсіздігі   жолындағы   күресте   көрсеткен   ерлігімен   өлшенеді .  Сондықтан ,  қазағым   деп ,  елім   деп   айға   шапқан   арыстандай   мерт  болған  осы  екі  газеттің  тарихы  мен  тағдырын  тереңірек  зерттеу , оларға  басқаша  көзқарас  қалыптастырары  даусыз .

Қазақстан  баспасөзінің  тарихын  зерттеушілердің  бірі  Зарқын  Тайшыбай  қазақ  тілінде  жарық  көрген  алғашқы  газеттер  “Түркістан уалаятының  газеті” мен “Дала  уалаятының  газеті” туралы  айта  келе : Кейінгі “Серке” (1907) , “Қазақ  газеті” (1911) ,  “Қазақстан” (1911-1913)

газеттері , “Айқап” журналы  (1911-1915) – бәрі  осы “Дала   уалаятының” үлгісімен  шыққан , соның  ізін  басқан  баспасөз  органдары  деп  сеніммен  айтамыз . Оның  осы  уақытқа  дейін  өзіне  лайық  бағасын  ала алмай  келе  жатуының  себебі  неде? ”  /31/ , — дейді

Мұндағы  автордың “Дала  уалаяты  газетінің”  өзіне  лайық  бағасын  ала  алмай  келе  жатыр  деген  соңғы  пікіріне  қосыла  отырып , “Қазақ  газеті” 1911 жылы ,  демек “Серкеден” төрт  жылдан  соң  шыққан  деп  көрсетуімен  және  аталған  басылымдардың “Дала  уалаятының” үлгісімен  шыққан , соның  ізін  басқан  баспасөз  органдары  деп  сеніммен  айтқан  ойымен  келісе  алмаймыз .

Біріншіден , “Серкенің” де , “Қазақ  газетінің” де 1907 жылдың  көктемінде  шыққаны  анық . Әңгіме  тек  екеуінің  қайсысының  бір  күн  болса  да  бұрын  шыққандығында . Тіптен  қазақ  егіз  туған  екі  нәрестенің де  арасындағы  минуттарын  санап  бірін  үлкені  бірін  кішісі  деп  жатпай ма?  Ол  табиғи  заңдылық . Олай  болса , қазақтың  қазақ  болғалы , өзі  дүниеге  әкелген , тұңғыш  бейресми-ұлттық  газеті  қайсысы  екендігін  неліктен  анықтамасқа?

Екіншіден , “Дала  уалаятының  газетінің”  тарихи  орнын  да ,  деректік  маңызын  да  жоғары  бағалай  отырып ,  оның  материалдарын  қазақ  тарихының  дерегі  ретінде  арнайы  зерттеп ,  тиісті  бағасын  беру  қажеттігін  толық  қолдаймыз .  Бірақ ,  жоғарыда  аталған  басылымдардың  пайда  болу  жағынан  да “Дала  уалаятының  газетінен ” бөлек  басылымдар  болды  деп ,  біз  де  сеніммен  айта  аламыз .  Егер , олар “Дала  уалаятының” үлгісімен  шығып , соның  ізін  басқан  болса ,  “Қазақ газеті” мен “Серке ” бірінші  нөмірінен  кейін-ақ  тұтқындалып  жабылып  қалмаған  болар  еді .  М. Дулатұлы “Қазақ” туралы:  “Кешегі  өзгеріске  шейінгі   тергеу , тексеру ,

тінту , абақты ,  штрафтан… көзі  ашылған  жоқ”  /32/ – деп  жазбаған  болар .

Сонымен , қазақ  тілінде  шыққан  тұңғыш  ұлттық-демократиялық ,

бейресми  газет  туралы  үш  түрлі  пікір  қалыптасқандығын  көреміз .  Зерттеушілердің  көпшілігі “Серкені”  қазақтың  тұңғыш  ұлттық  газеті  ретінде  атаса , екінші  бір  тобы , дәл  қай  күні  шыққандығын  атап  көрсетпесе  де , “Қазақ  газетін” атайды .  Ал , үшіншілері “Қазақстанды” ұлттық  баспасөзіміздің  төл  басы  ретінде  тануды  ұсынады .

“Серкені” алғаш  ұлттық  газет  ретінде  атаған  М. Дулатов  болатын .  Ол  1923 жылы “Еңбекші  Қазақ” газетінде: “Мерзімді  баспасөз  бізде  қашан  туғаны  белгілі .  Әр  жұрттың , әр  мемлекеттің  мәдениет  майданында     ілгері-кейінгінің  қатесіз  бір  өлшеуіші – баспасөз  болады .  Қай  жұрттың  баспасөзі  күшті  болса, өзі  де  өнерлі  екендігі  көрінеді , яки  қай  жұрт  өнерлі  болса , оның  шексіз  баспасөзі  күшті  болатындығы  айдай  анық ” /33/ — деп  жазған .

М. Дулатұлының  бұл  пікірін  ағамыз  Д. Исақанұлы  бүгін  қайталап  отыр . Ол 1999 жылы  шыққан “Ақиқат” журналының  екінші  санында: “Қазақ  тіліндегі  ұлттық  бағыттағы  газеттер 1907  жылдан  бастап  шыққан “Серке” мен  “Қазақ  газеті” болып  табылады  /34/  — деп , нық  сеніммен  жазып  отыр .

Міне  осылай  алғашқы  ұлттық  төл  газетіміз  туралы  пікірлер  әр  түрлі  басылымдарда  80  жылға  жуық  уақыт  бойы  айтылып  келеді . Дегенмен , оның  нақты  қай  газет  екендігі  және  дәл  қай  күні  шыққандығы  туралы  нақты  дәлелдермен  әлі  анық  айтылмай  отыр . Бұл , бір  жағынан , ұлттық  басылымдар  тарихының  ел  өмірінен  алар  орнының  маңыздылығын

көрсетсе , екінші  жағынан , бұл  мәселені  анықтай  түсудің  қажеттілігін  көрсетеді .

“Қазақ  газеті” (1907) мен  “Қазақ” (1913-1918)  газеті  екеуі  де  демократиялық  бағыттағы , ұлттық-бейресми  басылымдар  болғанымен , аттары  ұқсас , екі  басқа  басылымдар .

“Cеркенің”  жарыққа  шыққан  күні  туралы  барлық  еңбектерде  1907 жылдың 28 марты  деп  нақты  айтылса , “Қазақ”  газетінің  шыққан  күні  туралы  әр түрлі  пікірлер  айтылады . Қазақ  баспасөзі  тарихын  зерттеуші  белгілі  ғалым  Х. Бекхожин: “Қазақ  газетінің” пайда  болуының , оның  патша  үкіметінің  отарлау  саясатына  қарсы  күрес  жариялауының , әсіресе , патша  үкіметінің  ұлт  араздығын  қоздыру  әрекетіне  жауап  ретінде  еврей  Хаим  Сосновский  мен  қазақ  Ешмұхамет  Иманбаев , Жетпісбай  Андреевтердің  бірлесіп  орыс  және  қазақ  газетін  шығаруының  үлкен  саяси  мәні  бар  факт ”   —  деп ,  бағалаған , “Қазақ  газетінің” мақсаты  өз

халқының  мүддесі  үшін  күрес  екендігін  бүкпесіз  айтқандығын , отаршылдық  езгіге  қарсы  ашық  күрес  жариялағандығын  көреміз. Газеттің  шықпай  жатып  жабылуының  басты  себебі  осы  екендігі  даусыз .

“Қазақ  газеті”  туралы  Қ. Аллаберген , Ж. Нұсқабай , Ф. Оразай  “Қазақ  журналистикасының  тарихында (1870-1995 жылдар)”:  “Қазақ”  газетінің  материалдарынан  байқалғанындай , ол “солшыл  бағыттағы  органдардың  тактикасын”, яғни  революцияшыл    бағытты  қолдады . Ондағы  мақсаты — самодержавиені  құлату ,  буржуазиялық-демократиялық өзгерістер мен  бостандық  үшін  үгіт-насихат  жүргізу  болды ” /35/  —  деп  тұжырым  жасаған .  Әрине , мұндай  шындыққа  сай  келмейтін , ғылыми  негізі  жоқ  тұжырыммен  келісу  қиын . Өйткені , бір  ғана  нөмірі  шығып  жабылып  қалған “Қазақ  газеті”  түгіл  6  жыл  бойы  дерлік  шығып  тұрған , 265  нөмірі  жарық  көрген  “Қазақ”  та  өзінің  алдына  “самодержавиені  құлату , буржуазиялық-демократиялық  өзгерістер  мен  бостандық  үшін  үгіт  насихат  жүргізу”  мақсатын  қойған жоқ.

Патша  үкіметінің  және  оның  жергілікті  жерлердегі  әкімшіліктерінің  өз  үстемдіктеріне  қарсы  ашықтан-ашық  күрес  жариялаған  басылымның  өмір-сүруімен  келісе  алмайтығындығы , оны  тезірек  жабуға  ұмтылатындығы  келешек  газет  шығарушыларға  сабақ  болуға  тиіс  еді , бірақ  бірден  олай  болмады . “Қазақ  газетінің”  көзсіз  ерлігін де , объективті  жағдайды  ескеріп  өз  мақсаттарын  бүркемелей алмаған  қателіктерінде , тура  бір  айдан соң , 1907  жылы  28  наурызында  “Серке”  қайталады.

Ол  туралы  қазақтың  тұңғыш  журналы “Айқаптың” редакторы  М.Сералин , журналдың 1911 жылғы  шыққан 1-санының  бас  мақаласында: “Соңғы замандарда  біздің  қазақ  жұртында  аз-мәз  тіршілік  көрсетіп  газет  шығара  беруді  қолға  алып  қараса  да  не  себепті  іске  ұқсатып  шығара  алмайды .  1907  жылы  ІI Мемлекеттік   думаның   жиынымен    Шәһмәрден

Қошығұлов “Серке” есімді  журнал  шығара  бастап  еді . Ұзаққа  бармай , үкімет  тарапынан  тоқтатылды .

Сол  жылы  Троицкіде  Есмағамбет  Айманбаев  “Киргизская  газета” есімді  орысша-қазақша  бір  газет шығармақ  болып , алғашқы  нөмірді  шығарды  да  тоқтатты…”    , — дейді.

1907 жылы  шыққан  “Нәжет” (Азаттық)  деген  жинақта “Серке”  атты  екі  жетілік  газеттің… 28 мартта  бірінші  саны  шықты . Ол “Улфат” газетінің  67 санына  қосымша  болып  шықты”  /36/ — деп  айтылған . Кейбір  деректерде  “Серкенің” 3-4 саны шықты  деп  айтылғанымен  , әр түрлі  деректерді  салыстыру    оның  1907  жылы  28 мартта (ескі стиль бойынша) бір  саны  шығып  таратылып , екінші  санының  дайындалып , бірақ  таратылып  үлгермей  тұтқындалғанын  көрсетеді . “Серкенің”  не  жазғаны , не  айтпақ  болғаны , жалпы  бағыт-бағдары  мен  мақсаты , неліктен  “Серке”  атанғандығы  туралы  газет  шығарушылардың  бірі , оның  22 жасар  албырт  авторы  Міржақып  Дулатовтың ,  газеттің  бірінші  санында  жарияланған  “Жастарға”  деген  өлеңі  мен  екінші  санында  даярлаған “Біздің  мақсатымыз”  атты  бас  мақаладан  көруге  болады .

Өлеңнің  бірінші  шумағында:

Найзаменен  түртсе  де,

                                             Жатырсың,  қазақ,  оянбай.

Мұнша  қалың  ұйқыны

                                             Бердің  бізге,  ой,  аллай-ай!

десе , соңғы  шумағында:

                                           Халыққа, жастар, басшы  бол!

                                          Қараңғыда  жетектеп.

                                          Терең  судан  өтер  ме,

                                          Мың  қойды  серке  бастамай?

 дейді  /37/.

Бірінші  шумақтан  М. Дулатовтың  бүкіл  саналы  өмірінің  басты  мақсатына  айналған , қалың  ұйқыдағы  қазағын  оятудың  әрекеті  байқалса , соңғы  шумақта  жастарға , қараңғыда  халқына  жол  көрсетер , қой  бастаған  серкедей , халқын  соңына  ертер  деген  үміті  байқалады . Және  де , осы  шумақтан  газеттің  неліктен  “Серке”  атанғандығын  байқау  да  қиын  емес .

Патшалық  Россияның  астанасы  Петербургта  басылып  шыққан,  алғашқы  ұлттық  басылымдардың  бірі  “Серкенің” 2-ші санында , “Арғын” деп  қол  қойған  М. Дулатов   “Біздің  мақсатымыз”  деген  мақаласында:

“Қазағым  менің,  елім  менің!

Ең  алдымен  қазақ  халқы – Россияға  тәуелді  халық…  Оның  ешқандай  правасының  жоқтығы  ыза  мен  кек  тудырады . Халықтан  жиналатын  салық  қаражатының  көп  бөлігі  халыққа  тіптен де керек  емес  нәрселерге  жұмсалады…

… Өздеріңіз  көз  жазбай  байқап  отырғандай… Чиновниктер , урядниктер  кедей  қазақтарды  ұрып-соғып ,  мал-мүлкін  тартып ,  ойына  не  келсе  соны  істеді…

Енді  бұл  чиновниктер  қазақ  даласына  мыңдаған  мұжықтарды  жер  аударып , қазақтардың  даласына  суы мен  шұрайлы  жерлерін  тартып , әперуде .Чиновниктерді  арқаланған  олар  өздеріне  жайлы  қазақ  жерлерін  еркін  иемденуде . Тұтас  ауыл  болып  келсе  бұлар  сорлы  қазақтарды  ұрып-соғып  бар  мал-мүлкін  тартып  алып  кетуде…

Қазақ  жеріне  бұл  мұжықтарды  не  үшін  жер  аударды…  Әлде  Россияда  жер  аз  ба? Шұрайлы  жер  аз  емес , бірақ  бәрі  байлардың, дворяндардың , помещиктердің  қолында , олар  өз  жерлерін  ешқашан  тегін  бермек  емес , ал  аштан  өлуге  шақ  жүрген  мұжықтардың  оны сатып  алуға  шамасы  жоқ . Түрлі  деңгейдегі  министрлер ,  жоғары  чиновниктер  мен  генералдар  Россияда  көбейіп  келе  жатқан  мұжықтардан  құтылу  үшін  оларды  біздің  қазақтардың  арасына  жер  аударуда…” ,  — дейді .

Кезінде  Петербург  баспасөз  істері  комитеті , “Полицияға  түскен  мәліметтер  бойынша , бұл  қазақ  халқын  өкімет  орындары  мен  оның  өкілдеріне  қарсы  күреске  шақыратын  “барлық  қазақ  халқына  арналған  үндеу  сияқты” — деп  “өте  жоғары бағалаған”, сондықтан , “газеттің  осы  нөміріне  қатысты  барлық  адамдар  жауапқа  тартылсын” — деп  шешім  қабылдаған , өзінің  батылдығымен  бүкіл  Петербург  полициясын  дүрліктірген  мақаланың  одан  арғы  тағдыры  туралы  міржақыптанушы  ғалым  Марат  Әбсемет  былай  дейді: “Полиция  қанша  іздегенімен  мақаланың  лақап  атпен  жүрген  авторын  таба  алмады. Полицияның  заңсыз  әрекеттері  ақын  жанына  қатты  батты ”.

1912 жылы  Петербургтегі  баспасөз  комитетінің кеңесшісі  В.Д. Смирнов  Міржақыптың  тәркіленген  кітаптарын  қарап  отырып , одан  кезінде үлкен шу  болған  “Біздің  мақсатымыз” деген  мақалаға  тән  тәсіл  мен  ұқсастықты  аңғарып  қалады . Тез  арада  архивтен  “Улфат”  газеті  мен  оның  қосымшасы  “Серке”  алынып , сот  палатасының  шешімі  бойынша  1913 жылғы мамырдың 15- күні  ол  жойылды” .

Санкт-Петербург  мемлекеттік  тарих  мұрағатының  қорында  сақталған  құжаттарға  негізделіп  жазылған  бұл  ақпарат “Біздің  мақсатымыздың” патша  сақшыларының  есінде  жақсы  сақталғандығын  білдіреді .

Сонымен , ғасыр басындағы  қазақ  баспасөзін  талдау , барлық  бейресми, ұлттық  басылымдардың  өзегі  болған  негізгі  мәселелер – жер  мәселесінің , қалың  ел  қазақты  ұйқыдан  ояту  мәселесінің , баспасөз  бетінде , алғаш  осы  екі  газетте  көтерілгенін , бұқаралық  ақпарат  құралдарының  бірі – газетті  ұлт  мүддесі  үшін , азаттық  үшін  күрес  жолында  пайдалану  әрекеті  солардан  басталғанын  көрсетеді . “Қазақ  газеті”  мен “Серкенің”  көзсіз  ерлікке  тең  бұл  істері  қазақ  даласында  ізсіз , бекер  кеткен  жоқ . Көптеген  қазақ  зиялыларына  қозғау  салумен  қатар , олар , баспасөз  арқылы  отаршылдық  езгіге  қарсы  күрес  жүргізудің  алғашқы  қадамдары

ретінде , келешек  бейресми , ұлттық бағыттағы  газет  шығарушыларға  сабақ  та  болды  деп  айта  аламыз . Өйткені , алғашқы  газеттер  тағдыры  түпкі  мақсатқа  жету  үшін  көп  қиындықтар  мен  шығарылған  басылымды  сақтай  білудің  керектігін , кейде , айла-тәсілдерге  барып , өз  ойларын  бүркемелей  білудің  қажеттігін  көрсетті . Сөйтіп , кейіннен  шыққан “Қазақстан” , “Айқап” , “Қазақ”  сияқты  басылымдардың  едәуір  өміршең  болуына  әсер  етті.

Ондай  тұжырым  жасауға ,  біздің  ойымызша ,  бірнеше  негіз  бар . Біріншісі , аталған  басылымдарды  шығарушылардың  “Қазақ  газеті” мен “Серкенің” тарихын  да , тағдырын да  жақсы  білгендігі . Жоғарыда айтқанымыздай , “Айқап” журналы  редакторының бірінші  санындағы  бас  мақалада  солар  туралы  айтуы  соның  бір  дәлелі. Екінші  дәлел , “Серкенің” негізгі  авторы  Міржақып  Дулатұлының  “Қазақ” газетінің  шығарушыларының  бірі  болуы . Демек , ол  өзінің “Серкеден”  алған  сабағын  ескерері  түсінікті .

Екіншісі , “Қазақ  газетінің”  бірінші  санының , бірінші  жолдарында  “Заманына  қарай  амалы” — деген  сөз  бар . Мұның  мағынасы – заманның  түріне  қарап  іс  істеу” , — деп  басталып , сол  өздерінің  заманын:  “Төңірекке  қарасақ  түнерген-түнерген  бұлттар  көрінеді .  Түбі  қандай  белгісіз .   Не  боларын  білмейміз”  , — деп  суреттеуі .  Бұл  жерде , Ахмет  Байтұрсыновтың  өзін  қоршаған  ортаның , саяси  құбылыстың  көрінісін , осылай , жұмбақтап  жеткізуге , “заманына  қарай  амал”  қылуға , мәжбүр  болып  отырғандығы  талас  туғызбас  деп  ойлаймыз.

Үшіншісі ,  қазақтардың  ХХ  ғасыр  басындағы  ұлт  азаттығы  жолындағы  күрестің  танымал  көсемі , “Қазақ”  газетінің  негізгі  авторларының  бірі  Әлихан  Бөкейхановтың 1913 жылы  “Қазақ”  газетінің  24-санында  “Ашылып  ақыл  жазатын  қалім  бар  ма?  Көкіректе  сайрап  тұр, қолымды  заман  байлап  тұр”   —  деуі.

Бұл  мысалдар  кейінгі  мерзімді  басылымдарды  шығарушылардың  “Қазақ  газеті”  мен “Серкенің” сабақтарын , тарихы  мен  тағдырларын  ескеріп , өздері  өмір  сүрген  уақытпен , қалыптасқан  объективті  жағдаймен  санасуға  мәжбүр  болғандығын  көрсетеді .

Сонымен , тарихы  мен  тағдыры  судың  екі  тамшысындай  ұқсас , “Қазақ  газеті”  мен “Серке”  қазақ  халқының  алғашқы  биресми , ұлттық  газеттері  ретінде  баспасөз  тарихынан  өз  орнын  алуға  толық  құқылы . Егер , бүгінгі  ұрпақ  алдында  тұрған  ең  басты , ең  қасиетті  міндет  еліміздің  тәуелсіздігін  сақтау  болса , ғасыр  басындағы  аталарымыз  алдында  тұрған  ең  басты , ең  қасиетті  міндет  еліміздің  тәуелсіздігіне  қол  жеткізу  болғандығы  белгілі . Демек , сол кезеңдегі  құндылықтың  бәрі  де  сол  міндет,  сол  мақсат  жолында  еткен  еңбекпен , төккен  термен  есептелінуі  әділеттілік . Олай  болса , қазақ  зиялыларының  тәуелсіздік  үшін  күрес  жолында  тұңғыш  рет  қолданған  ұлттық , бұқаралық  ақпарат  құралы  ретінде   де  екеуінің  орны  ерекше .

Ақырында ,  бір-ақ  қана  нөмірлерінің  шығып  үлгергеніне  қарамастан , екеуінің  де  тарихы  мен  тағдыры , қазақ  халқының  азаттық  жолындағы  күресі  тарихының  бір  көрінісі  ретінде , екеуі  де  сол  күрестің құрбандары  ретінде  халық  жадында  мәңгі  қалуға  тиіс .  Ал , екі  газеттің  қайсысы  бірінші  болып  жарық  көрді? – деген  принципті  сұраққа  келсек , онда  бірінші  шыққан  “Қазақ  газеті” . Ол “Серкеден”  тура  бір  ай  бұрын  шыққан . Сондықтан  “Қазақ  газетінің”  шыққан  күні  ескіше  28 ақпан , жаңаша 13     наурыз  (1907  жылы  ақпан  айы  28-мен  аяқталған)  қазақтың  тұңғыш  ұлттық  бейресми  газеті  шыққан  күн  ретінде  тарихқа  еніп, ұлттық  күнтізбектерден , дайындалып  жатқан  Қазақ  энциклопедиясынан  өз  орнын  алуы  тиіс .

Қазақ  халқының  жоғын  жоқтап , мүддесін  қолдаған   , елдің  елдігін , ұлттың  бірлігін , жерінің  тұтастығын  қорғаған   ұлттық-бейресми  басылымдардың  пайда  болуы , ел  өміріндегі  елеулі  оқиғалардың  бірі  болды . Бүгінгі  күні  халқымыз  тарихының  баға  жетпес  дерек  көзіне  айналған , кезінде  белгілі  бір  мерзімде  қазақ  тілінде  шығып  тұрған  басылымдардың  пайда  болып  ел  арасына  таратылуы  ғасыр  басындағы  қазақ  өмірінде  ерекше  қоғамдық  құбылыс  болған  еді . Тарихы  да , тағдыры  да  бөлек ,  қазақ  тарихында  өзіндік  із  қалдырған , ұлттық  басылымдар  туралы  біраз  еңбектерде  айтылды . Тағы  да  айтылары  даусыз . Ал  біздің  мақсатымыз , сол  басылымдардың  деректік  ерекшеліктерін  ашуға, олардан  алынған  мәліметтердің  ғылыми  құндылықтарын  анықтауға  қатысты  кейбір  тарихи  мәселелерге  көңіл  аудару .

Егер  большевиктер  диктатурасына  дейінгі  дүниеге  келген  қазақ тіліндегі  газет-журналдардың  тарихына  көз  салсақ , онда  олардың  үш  түрлі  тарихи  жағдайда  жарыққа  шыққандығын  байқауға  болады. Мысалы, алғашқы  қазақ  тілінде  шыққан  газеттер  “Түркістан  уалаятының  газеті”  мен  “Дала  уалаятының  газеті”   арнаулы  мақсатпен , патша  өкіметінің  қолдауымен  шықса , 1907 жыл  мен 1917  жылдың  ақпаны  аралығындағы  шыққан  газеттер  мен “Айқап”  журналы  қазақ  зиялыларының  ұзақ  жылдарға  созылған , ерлікке  тең , саналы  іс-әрекеттерінің  арқасында ,  патша  өкіметінің  жергілікті  жерлердегі  әкімшілік  органдарының  ресми  рұқсатынан  соң  ғана  дүниеге  келіп , солардың  қатаң  бақылауымен  шығып  тұрған . Ал , ақпан  төңкерісінен  кейін  шыққан  “Сарыарқа” , “Бірлік  туы” , “Тіршілік” , “Үш  жүз”  және  “Ұран”  газеттері  тіптен  басқа  тарихи  кезеңде , біршама  демократиялық  жағдайда  дүниеге  келген .

Басылымдардың  дүниеге  келуінің  тарихи  жағдайлары  олардың  жалпы  бағыт-бағдарына , мазмұнына  әсер  ететін  фактордың бірі. Сондықтан, ақпан төңкерісі  қарсаңындағы Қазақстан  тарихының  маңызды  жазба  деректерінің  бірі  ретінде , алғашқы  қазақ  газеттерінің  негізгі  тобын  құрайтын  ұлттық  басылымдардың  пайда  болу ,  өмір  сүру , жабылу  тарихының  кейбір  мәселелеріне  тоқталайық.

Патшалық  самодержавие  жағдайында болады . Ұлт  мүддесін  көздейтін  басылым  шығарудың  ең  басты  кедергісі  үстемдік  етіп  отырған  саяси  жүйе  тарапынан  қойылған  тосқауыл  еді . Өз  қарауындағы  бұратана  халықтардың  қандай  формада  болмасын  ұлттық  мүдде  үшін  әрекет  етуіне  мейлінше  қарсыласқан  патша  өкіметі , әр түрлі тәсілдермен  ұлттық  газеттер  шығаруға  жол  бермеуге  , ал  шыға  қалған  жағдайда     оларды  үнемі  бақылап  отыруға  тырысты .

Отаршылдық  саясаттың  салдарынан  бейресми  ұлттық  басылымдар  шығару  тек  1905-1907  жылдардағы толқулардан кейін  мүмкін  болды . 1907 жылдың  көктемінде  шыққан  алғашқы  ұлттық  газеттер , олардың  тарихы  мен  тағдыры , деректік  маңызы  туралы  жоғарыда  айтылды . Ал , қазақ  тілінде  белгілі  бір  мерзімде  шығып  тұрған , сондықтан  мерзімді  басылым  деген  атқа  толық сай  келетін , ұлттық  бейресми  басылымдар 1907 жылдан  бастап  шыға  бастады .  Олар , патша  өкіметінің  тұсында  шыққан  “Қазақстан” , “Қазақ” , “Алаш”  газеттері  мен  “Айқап”  журналы .

Кез-келген  деректің  пайда  болуының  объективті  екендігін , деректің  кездейсоқ ,  өзінен-өзі  пайда  болмайтындығын  ескерсек , онда , Қазақстан  тарихының  жазба  деректерінің  үлкен  бір  тобын  құрайтын  ұлттық  мерзімді  басылымдардың  пайда  болуының  объективті  алғышарттарының  бірі , ол – ғасыр  басындағы  баспасөзге  деген  ұлттық  қажеттілік , қоғамдық  сұраныс  деп  айтуға  болады . Қажеттіліктен  басқа ,  баспасөз  тасқа  басылып  шығып ,  оқырманға  жетіп , келешекте  тарихи  дерекке  айналғанға  дейін  оның  мазмұнына , демек , деректік  құндылығына  әсер  ететін  бірнеше  белестен  өтетіндігі  белгілі . Аталған  басылымдар  үшін  оның  бірінші  белесі , белгілі  бір  топтың , не  жеке  адамдардың  газет  шығармақ  болып  шешім  қабылдап , сол  мақсатта  нақты  істерге  кірісулері, газет  шығарудың  қажеттігін  негіздеп , тиісті  орындардан  рұқсат  сұрап  арыз  беруі  болды . Келешек  басылымның  қандай  болып  шығары  да  сол  топтың  не  жеке  адамдардың  саяси  көзқарастарына , қоғамдық  позициясына  байланысты  еді .

“Қазақстан”  газетінің  шығуы  туралы  журналист  Тілекқабыл  Боранғалиұлы:  “1911 жылы  Жәңгір  Ордасында  ақындар  Шәңгерей  Бөкеев  пен  Ғұмар  Қарашев , қайраткер  Бақытжан  Қаратаев , дәрігер  Мәжит  Шомбалов , мұғалімдер  Сейтқали  Меңдешев  пен  Елеусін  Бұйрин  өз

қаражаттарын  ортаға  салып , қазақ  тілінде  газет  шығаруға  бел  байлады” , — дейді

“Айқап”  журналы  оның  әрі  шығарушысы , әрі  редакторы  Мұхамеджан  Сералиннің  белсенді  еңбегінің  арқасында  шықты . “Алаш” газеті  ерлі-зайыпты  Мәриям және  Көлбай  Тоғысовтардың  әрекеттерінің  арқасында  дүниеге  келді . Осылай , бүгінгі  күні  деректік  маңызын  ешқандай  теңеумен  айтып  жеткізуге  болмайтын  ұлттық  басылымдар , сол  кездегі  өз  заманының  озық  ойлы  адамдарының, ғасыр  басындағы  қазақ  зиялыларының  көп  жылдық  ой  армандарының, мақсатты   да  тынымсыз  еңбектерінің  арқасында  пайда  болды .
Тағы рефераттар